Mijn naam is Robin Feenstra. Twee jaar geleden kwam ik tot stilstand. En niet zomaar even stilstaan — ik werd letterlijk overvallen door mijn eigen lichaam. Mijn eerste paniekaanval. Ik was bijna klaar om de deur uit te gaan, het was een gewone dag, maar ineens begon mijn hart te razen. Mijn ademhaling ging alle kanten op, ik had het gevoel dat ik flauwviel. Alsof mijn lichaam ineens riep: “En nu is het genoeg.”

Alles was op. Burn-out, zeiden ze. En eerlijk? Dat voelde als falen. Want dat overkomt toch anderen? Niet iemand zoals ik. Ik was altijd sterk. Té sterk, misschien.
En diep van binnen wist ik het al langer: het ging niet goed met me. Maar ik ging toch door. Want dat was wat ik kende. Niet klagen. Gewoon volhouden. Altijd sterk zijn.

Als kind moest ik snel volwassen zijn. Mijn jeugd was niet makkelijk, en daardoor leerde ik om altijd door te gaan. Emoties? Wegstoppen. Kwetsbaarheid? Geen tijd voor. Ik stond in de overlevingsstand, jarenlang. En op een bepaalde manier werkte dat ook. Ik kreeg veel voor elkaar. Ik was iemand waar anderen op konden leunen. Maar ik stond nooit stil bij mezelf. Echt stilstaan, dat kende ik niet.

Tot het niet meer ging.

Tot die paniekaanval. Die klap was voor mij het begin van iets nieuws. Een soort harde wake-up call. Ik kon niet meer negeren wat mijn lijf en hoofd al zo lang probeerden te zeggen: ik ben op. Het is te veel. Je hoeft niet altijd alles alleen te doen. Alles waar ik op vertrouwde – mijn wilskracht, mijn drive, mijn discipline – werkte niet meer. Mijn lijf had de stekker eruit getrokken. En ik… ik had geen idee wie ik was zonder die ‘kracht’.

De maanden die volgden waren zwaar. Ik voelde me leeg, boos, verdrietig. En vooral: verloren. Want als ik niet ‘sterk’ ben, wie ben ik dan? Wat volgde was een lange, verwarrende periode. Burn-out. Moe. Verdrietig. Verdwaald. Maar ook… eerlijk. Voor het eerst in mijn leven voelde ik wat er allemaal onder de oppervlakte zat. Ik kon het niet meer wegdrukken. En dat deed pijn.

Maar het bracht ook ruimte. Om te gaan helen. Om stil te leren staan. Om mezelf opnieuw te leren kennen — niet als ‘de sterke Robin’, maar als de echte ik, met alles erop en eraan.

Inmiddels ben ik voorzichtig aan het opkrabbelen. Niet zoals vroeger, met een sprint, maar stap voor stap. En ik heb iets gevonden wat voor mij heel waardevol is: ik wil mijn ervaring gebruiken om anderen te helpen. Mensen die zelf vastlopen, of juist net daarvoor. Want ik geloof dat als we eerder durven luisteren naar onszelf, we veel leed kunnen voorkomen.

Langzaam ben ik gaan leren om vriendelijker te zijn voor mezelf. Niet meer altijd te vechten. Niet meer elke dag ‘moeten’. Maar luisteren. Voelen. Leren dat het oké is om hulp te vragen. Dat je niet zwak bent als je het even niet weet. En dat ik geen mindere versie van mezelf ben als ik stilval – misschien wel juist een echtere.

Ik schrijf dit omdat ik weet dat er meer mensen zijn zoals ik. Mensen die altijd doorgaan. Die alles geven, voor iedereen, behalve voor zichzelf.
En ik wil tegen jou zeggen: je bent niet alleen. Je hoeft het niet allemaal te dragen. Het is oké om even niet oké te zijn.

Liefs, Robin (ROAA)